Al draait ze al een tijdje mee en al is deze “4:30” haar derde plaat onder eigen naam, het gaat hier wel degelijk over de eerste “soloplaat” van deze jongedame uit de omgeving van Columbus, Ohio, die even wat naam maakte met haar band The Howlin’ Moons, waar onder anderen gitarist Chris Connor deel van uitmaakte. Het is deze Chris Connor, die ook vandaag prominent aanwezig is op deze plaat. Die scoort bij mij alleen al omwille van de titel: “4:30” blijkt het tijdstip te zijn waarop, volgens Angela zelf, haar lijf om slaap begint te vragen. Ze is dus een heuse nachtuil en dat kan ik alleen maar herkennen en toejuichen. Voor haar betekent het dat ze haar meest creatieve momenten situeert tussen het invallen van de duisternis en half vijf ’s ochtends, wanneer de mensen dus slapen en alles rustig is.

Dat leidt op deze plaat tot een dozijn zelfgeschreven songs, die heel vaak handelen over enigszins afwijkende en dus opvallende personages, die Angela aan haar geestesoog ziet voorbij trekken. Die beschrijft ze erg vaardig, vaak mild ironisch, maar altijd empatisch en die teksten van haar, verpakt ze dan in vaak erg simpel klinkende, poppy melodietjes, eigenlijk een beetje zoals ook Chrissie Hynde dat kon. Angela is van zichzelf geen geweldige gitariste, en dat klinkt op deze plaat zelfs charmant, omdat haar gitaarspel ingebed wordt in geweldige, bijwijlen psychedelische gitaarpartijen van Connor, op tijd en stond aangevuld met mooi orgelwerk van Robbie Crowell, van Deer Tick en heel af en toe in strijkwerk gevat door Andy Carlson.

Waar deze plaat het moet van hebben, is de stem van Angela, die nu eens naar Jane Wiedlin neigt, dan weer echo’s van Susanna Hoffs bevat en een enkel keertje een toefje Lucinda vertoont. Dat wijst op veelzijdigheid, die ook duidelijk wordt in de verschillende benaderingen, die ze haar songs weet mee te geven: van Pretenders tot Stones, van Bangles tot Go-go’s, maar vooral met dat onmiskenbare jaren ’70 tintje, dat dit plaatje, paradoxaal genoeg, als een welkome, frisse bries laat klinken in deze tijden van prefab R&B en hip-hop.

(Dani Heyvaert)